මේ මම ද?

අදහා ගන්න බැහැ..
සිතා ගන්න බැහැ..
මෙතරම් ආදරයක්..
මගේ හිතේ..
කාටද..?
කා වෙනුවෙන්ද...?
නුබ දන්නවා..
ඒ නුබට වග...
වෙනකෙකුට නොවන වග..
නොකීවත් මට..
එහෙත්..
එය කිසිදාක ඉටු නොවන වග..
මේ මම ද? 

සරදම...

නොතිබුනානම් මගෙ සිත සිතක් වී.. 
තවමත් මගෙ ලගින් හිදී.. 
මුහුනුපොතෙන් හමුවුනු මිතුරියක්සේ... 
" ඔබ " නෙත්පුරා දැකගන්නත්... 
සිත්පුරා දොඩමලු වෙන්නත්... 
එහෙත් දැන් ලොකයා හමුවේ.. 
තුච්ච, නින්දිත, ක්‍රියාවක් වී එය.. 
කරන්නට කිසිත් නැත... 
ගොලුවෙක් වීම හැර... 
එය මාගෙ දෛවයයි... 
දෛවයෙන් මා ලද සරදමයි...  
දෙවියනේ මේ කදුලු කැට කාටද?

නුබේ සිත..

දෙනෙත බොදවුනු.. 
සිනහ කදුලු කැට.. 
මා කෙරේ නුබ බැන්ද සෙනෙහේ.. 
නිමක් නොමැති බව කියා දුන්න... 
දෙතොල තෙත් කල හාදු වැස්සේ උනුසුමට සිත ගුලිවුනා.. 
දන්නවා මට දැනෙනවා දැන්... 
මුලු ලොවම ඔබෙ, මගෙ හදවත වෙලා...

දයාබර මිතුරුයේ...

දයාබර මිතුරුයේ, සිනිදු, සියුමැලි...
හැගුම්බර නුබෙ සිත තුල...
ලැගුම් ගන්නට එප ඉඩදෙන්න...
දැලි පිහියේ අදික කැපෙනසුලු බව...